بعد از حادثه فوت تأسف برانگیز خانم مهسا امینی، دومینویی از حوادث در حال رقم خوردن است که شناسایی اضلاع ماجرا را ضروری می‌نماید.
روزنامه ایران: پرسش قابل تأمل آن است که چرا این ماجرا ضریب اضافی خورده و یک پرونده حقوقی تبدیل به مسأله ای امنیتی شده است؟ آیا این ضریب خوردن اضافی امری طبیعی است؟ یا اینکه امکان پذیر بود که اصل مسأله از چهارچوب مسأله حقوقی خارج نشود؟ به نظر می رسد اکنون، اینکه عملکرد نیروی انتظامی و نحوه مدیریت و راهبری حجاب و عفاف در کشور چه مکانیسمی باید داشته باشد به حاشیه رفته و یک مسأله فرهنگی به دلیل گفتمان داخلی غیرمنسجم و پروپاگاندای خارجی قوی، از فرم فرهنگی اش خارج شده و پای تسویه حساب های سیاسی و امنیتی نیز به میدان باز شده است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
اگر کمی از بطن اتفاقات فاصله بگیریم و از فاصله ای دورتر به آنچه روی داده، نگاه کنیم، درمی یابیم که فرایند اغتشاشات اخیر از حادثه ای احساسات برانگیز آغاز می شود، با دروغ و شایعه همراه می شود و در
فضای مجازی ضریب می‌خورد؛ هشتگ سازی و کمپین آفرینی ها به اعتبار و تعمیق منفی ماجرا می انجامد و فراخوان هایی با اسپانسرهای خارجی به اغتشاش و خیابان نوردی و آشوب ختم می‌شود. اما چرایی ماجرا و فرایند این قصه را چگونه می‌توان صورت بندی کرد؟ حادثه ای که به جنگی ترکیبی بدل شده و از امریکا و انگلیس و اقلیم کردستان و شبکه های خبری ماهواره‌ای، تغذیه می کند.
ضلع اول: نخبگان یکی از اضلاع این حادثه، نخبگان و تأثیر آنها بر فضای ذهنی ماجرا است؛ اعتراضاتی که صورت اغتشاش به خود گرفته اند در ابتدای امر، ضلع ذهنی دارند. به نظر می رسد که نخبگان و روشنفکران سهم بسزایی در شکل گیری ذهنیت های مخالف و شبهه پذیر داشته اند. جای اندیشمندان و تئوریسین های یک تفکر کف خیابان نیست؛ بلکه آنها باید در محافل علمی و فرهنگی با یکدیگر گفت و گو کنند اما در حالتی که چنین محافلی به دلایل مختلف چندان رونق نداشته باشند، باید پیامدش را در کف خیابان ها و در لابه لای ذهنیت‌های عمومی درو کرد؛ جایی که منطق دیده نمی شود و به دلیل رسوب یافتگی و ته‌نشین شدن شبهات، امکان پذیرش پاسخ از سوی اجتماع به حداقل رسیده و برخی اقدامات نیز به خشونت نزدیک می‌شود.
ضلع دوم: سلبریتی ها ضلع دوم ماجرا سلبریتی ها و فضای مجازی هستند؛ این دسته حکم فراگیری یک ذهنیت و تبدیل شدن آن به فرهنگ و افکار عمومی را دارند. وقتی کتاب ها، الیت ها و کرسی‌های دانش افزا جای خود را به دوربین و سلبریتی ها داد، آنگاه تعجبی نیست اگر فرهنگ مسموم بخشی از سلبریتی در فضای مجازی دست به دست شود و در سطحی وسیع، نشر پیدا کند. در چنین شرایطی روشن است که سلبریتی ها و بلاگرها، به مهره مؤثر و بازیگر اصلی این فضا تبدیل می‌شوند و فضای مجازی را هم با خود مسموم می کنند. اما در چنین شرایطی چه اتفاقی می افتد؟ از این به بعد این فلان فوتبالیست یا هنرمند و بازیگر هستند که تعیین می‌کنند چه چیزی یا چه کسی خوب یا بد هستند. تعریف کار درست یا نادرست را آنها ارائه می دهند؛ اتفاقی که ابداً منطقی نیست؛ بسیاری از این شخصیت ها شاید افرادی باشند که در حرفه خود موفق عمل کرده اند، اما این بدان معنا نیست که لزوماً اهل مطالعه، تفکر و خرد بوده اند یا می توانند مرجعیت و رهبری اجتماع را عهده دار شوند. از طرفی با توجه به حاکمیت سایبری بیگانه، این رسانه‌های آشوب آفرین هستند که با سیاست های خبری و
رسانه ای خود که از اتاق فکرهای سیاسی نشأت می گیرند، تعیین می کنند دستور روز چیست و اولویت نخست کشور کدام است. چه کسانی سلبریتی ها را بزرگ می‌کنند و چرا؟ برخی بر این تصورند که حال و روز سلبریتیسم تنها در ایران این گونه است که افراد این قشر، خود را در همه زمینه ها صاحبنظر و مجاز به ورود می دانند، اما بررسی ها نشان می‌دهد که کشور ما تحت تأثیر وضعیت دنیا قرار گرفته است و سلبریتی های ایرانی نیز متأثر از سلبریتی های خارجی هستند. میزان دستمزد یک استاد دانشگاه هم در ایران و هم در سایر کشورهای دنیا به طور متوسط، از قرارداد یک ساله یک بازیکن یا مربی فوتبال بسیار کمتر است. همان طور که تأکید شد، این مسأله مختص ایران نیست و در همه دنیا، وضع به همین گونه است برای مثال، درآمد سالانه یک استادیار دانشگاه در انگلستان، حدود 45 هزار پوند در سال است؛ در حالی که میانگین درآمد یک بازیکن فوتبال در لیگ این کشور (معروف به لیگ جزیره) 50 هزار پوند در هفته، یا به عبارت دیگر دو میلیون و هفتصدهزار پوند در سال است! پس در انگلستان هم اگر کسی
دنبال توپ بدود، عاقبت مالی بسیار بهتری دارد تا اینکه دنبال کتاب بدود! حتی درآمد طول عمر استاد دانشگاه در انگلستان هم به گرد پای درآمد سالانه فوتبالیست نمی رسد! پس به یک معنا می توان گفت که این اتهامی آشکار است که در کشور ما به علم بها داده نمی شود اما در کشورهای غربی بها داده می شود! پرسش اصلی آن است که اساساً چنین مناسباتی چرا و چگونه شکل گرفته است. این بها دادن و آن بها ندادن به نفع کیست؟ به نفع کسانی که افکار دنیا را می خواهند مدیریت کنند. طبیعتاً کسی که همه عمر دنبال توپ بوده، زیاد فرصت نداشته دنبال فکر و بحث و مطالعه و کتاب برود. توجه داشته باشید که مسأله غالباً این گونه است و این قضاوتی مطلق نیست؛ مردم هم که بر مبنای علایق قراردادی مثل فوتبال که هر روز و هر شب از رسانه می بینند، افراد را دنبال می کنند. در اینستاگرام، صفحات لیونل مسی و رونالدو و حتی برخی فوتبالیست های داخلی دنبال کنندگان میلیونی دارند ولی دانشمندان و اساتید احتمالاً غیر از چند دوست و رفیق خودشان دنبال کننده خاصی ندارند! جالب اینجا است که حتی ویکی‌پدیا که خود را دانشنامه آزاد نامگذاری کرده، هم به سلبریتی جماعت بیشتر بها می دهد؛ مثلاً صفحه روانشناس مشهور بروس فردریک اسکینر به ۵۹ زبان ترجمه شده و صفحه لیونل مسی به ۱۵۴ زبان! یا مثلاً صفحه ویکی‌پدیای یکی از فوتبالیست های مشهور داخلی ۳۴ زبان دارد و صفحه پروفسور سمیعی ۱۱ زبان! حتی ابن سینا هم با آن شهرت و آوازه، ۱۳۹ زبان را به خود اختصاص داده است، یعنی از مسی و رونالدو کمتر! اما سؤال اینجا است که افراد بر چه اساسی شهرت پیدا می‌کنند یا بر مبنای چه معیارهایی به جهانیان معرفی می شوند. به نظر می رسد که این تبلیغ برای سلبریتی ها که هم به صورت آگاهانه و مستقیم و هم به صورت غیرآگاهانه و غیرمستقیم صورت می گیرد، بی دلیل نیست. بخش قابل توجهی از اقتصاد نظام سرمایه داری صرف این دست اشخاص می شود؛ آنچه سلبریتیسم را برجسته می کند، اقتصاد آن است اما آیا اینکه در چنین فضایی، سلبریتیسم برای عرصه فرهنگ، اجتماع و امنیت هم برجسته شود، امری منطقی است؟ سلبریتی ها اگرچه آگاهی اصیل و عمیق نسبت به مسائل سیاسی و اجتماعی ندارند، اما به دلیل شهرتی که دارند، می توانند افکار جامعه را به دست گیرند و حتی جهل خود را فراگیرتر نمایند.
ضلع سوم: لمپن ها ضلع سوم این ماجرا، لمپن ها و فضای میدانی ایجاد شده توسط آنها است؛ وقتی فضای ذهنی و مجازی با شبهه و شایعه تسخیر شد، ضلع سوم ماجرا که در انتظار جرقه ای است، با یافتن بهانه ای وارد فاز عملیاتی و میدانی می‌شود. لمپن ها، قلچماق و اوباش، بازیگران مؤثر این فاز از فتنه هستند و ذهنیت هایی که بموقع رسوب‌زدایی نشده و بخشی از افکار عمومی که از اطلاعات گمراه‌کننده رنج می‌برند نیز با اقدامات لیدرهای اراذل همراهی می‌کنند. مهندس و صحنه گردان بیگانه نیز با اتصال محیطی این سه لایه و سیاستگذاری حرفه ای در بستر رسانه‌ای و با رویکرد جنگ‌شناختی، اهداف سه گانه اختلال ذهنی، گسل اجتماعی و فلج سیستمی را زیر پوشش کلماتی مانند حجاب و آزادی و حقوق زنان و به بهانه آنها دنبال می‌کند. مدیریت بحران نیز با واکنش بموقع و درست و همزمان در نسبت با هر سه لایه محقق می‌شود؛ - گفت وگو و مجادله منطقی با لایه اول در رسانه رسمی که آتش ماجرا را به زمین های فکری بازگرداند -اقناع و تبیین و سواد انتقادی رسانه در لایه دوم (بررسی دقیق و سریع متن اتفاق،علل حادثه و نتایج واقعه) که سیاهی لشکر خیابانی را دچار تردید و ریزش کند - برخورد قانونی و هوشمندانه با پیوست رسانه ای در لایه سوم که منجر به هزینه مضاف نشود. اگرچه نمی توان به نظریه آشوب و اثر پروانه ای در جامعه شناسی استناد کرد و برای آن در این ماجرا شأنیتی قائل شد، اما نباید همه وقایع را تک خطی و بسیط دانست. ضروری است که دست اندرکاران و عموم جامعه، پیچیدگی های ماجرا را به طور کامل در نظر داشته و نسبت به هر لایه با اشراف محیطی و مؤثر وارد کارزار شوند تا از جزئیات مغفول، آسیب نبینند و نظام را به هزینه بیشتر وادار نکرده و به مخاطره نیندازند که این هیاهو گذراست. انتهای پیام/
منبع: ایران آنلاین
کلیدواژه:
فضای مجازی
سلبریتی ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت ion.ir دریافت کرده‌است، لذا
منبع این خبر، وبسایت «ایران آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۰۹۴۲۲۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
سلبریتی‌ها و سندروم فتوشاپ سازی
طی چند روز گذشته که خبر بیماری ترانه علیدوستی در شبکه‌های اجتماعی به اصطلاح ترند و وایرال شده شاهد انتشار انواع و اَشکال عکس‌هایی بوده‌ایم که از طریق فوت‌و‌فن فتوشاپ یا تمهیدات هوش مصنوعی، او را بر تخت بیمارستان نشان می‌دهد که هر بار یکی از بازیگران یا چهره‌های سرشناس در کنارش ایستاده است.
به گزارش عصر ایران؛ یکی از مهم‌ترین عکس‌هایی که دست‌مایۀ این جعل‌های فتوشاپی قرار گرفته است مربوط به بستری شدن «الناز شاکردوست» است که ظاهرا سر صحنه یکی از فیلم‌ها مصدوم و به بیمارستان منتقل شده بود و برخی از بازیگران در آن زمان به عیادتش رفته بودند.
در یکی از این جعل‌های فتوشاپی، سر ترانه علیدوستی را به جای الناز شاکردوست گذاشته‌اند و سر حمید علیدوستی پدر ترانه را به جای مهران مدیری! جالب اینکه آن‌قدر این جعل ناشیانه است که حتی مو‌های مهران مدیری را بر صورت پدر ترانه علیدوستی (که خود نیز به عنوان ستارۀ پیشین فوتبال شهرت و محبوبیت دارد) گذاشته بودند یا به این فکر نمی‌کردند حمید علیدوستی لباس زمستانی به تن دارد که با هوای بهاری اکنون همخوانی ندارد.
آنچه بر تاسف این سندرم فتوشاپ‌سازی می‌افراید، استفاده برخی از صفحات سینمایی و خبری در اینستاگرام و تلگرام از همین عکس‌ها و اخبار جعلی است که حتی به اخلاق حرفه‌ای خود هم پای‌بند نیستند و بدون آزمودن صحت خبر به انتشار آن دست می‌زنند.
این حجم بالای تولید اخبار و تصاویر جعلی، صرفا برای جذب فالوئر بیشتر و منافع مالی و کاری برآمده از آن صورت گرفته و مصداقی از بی اخلاقی رسانه‌ای است و یا بی اطلاعی و ساده‌انگاری.
البته زندگی سلبریتی‌ها و کنج‌کاوی برای کشف رخداد‌های آن، در همه جای دنیا وجود دارد، اما جعل عکس و خبر برای جلب فالوئر و دنبال‌کننده بیشتر را نمی‌توان ذیل فرهنگ هواداری قرار داد.
به نظر می‌رسد این سندروم ناشی از نوعی اختلال عاطفی در بخشی از جامعه ماست که نیازمند توجه‌اند. توجهی افراطی که برای جلب نظر دیگران به خود، به جعل خبر دست زده و با خبرسازی‌های کذب، کمبود توجه خود را جبران و ارضا می‌کند. ظهور و گسترش هوش مصنوعی و کاربرد عمومی آن هم بر شدت این سندرم افزوده و شاهد جعل انواع و اقسام عکس و ویدئو‌هایی هستیم که اغلب با تصویری از سلبریتی‌ها گره می‌خورد و به تولید محتوا‌های کاذب و جعلی می‌انجامد که صرفا به مثابه تمهیدات سودجویانه مورد استفاده قرار می‌گیرد.
واقعیت این است که پاپاراتزی‌ها هم در جهان رسانه‌ای، قواعد و قوانین خود را دارند و در دایره اخلاق حرفه‌ای فعالیت می‌کنند. آنچه در شبکه‌های اجتماعی ما به واسطه فناوری‌های نوین دیجیتالی صورت می‌گیرد نوعی دست‌کاری در واقعیت است و می‌تواند مصداق فریب افکار عمومی به مثابه جرم هم تعریف شود. این جعل‌سازی‌ها نه نت‌ها به اعتماد عمومی خدشه وارد می‌کند بلکه زیست فردی سلبریتی‌ها را هم دچار مخاطراتی می‌سازد.
اگر بخواهیم این رخداد را در یک خوانش کلی‌تر جامعه‌شناسانه مورد تحلیل قرار دهیم باید آن را مصداقی از گفتمان ابتذال بدانیم که متاسفانه بر زیست-مجازی ما حاکم شده و سلامت روایت و سلامت روانی را تهدید می‌کند.
گاه برخی از این محتوا‌های ساختگی مصداق شوخی و کمدی است که صرفا برای خنده و سرگرمی تولید می‌شوند و همه کارکرد آن را می‌دانند مثل شوخی تصویری که چند سال پیش با عباس جدیدی در گرفتن عکس سلفی شده بود، اما جعل عکسی که در ارتباط با خبر بیماری ترانه علیدوستی صورت گرفته نه شوخی کردن با خبر که شوخی گرفتن خبر و اطلاع رسانی بود و می‌تواند آسیب‌های اجتماعی گزنده‌ای در پی داشته باشد و اخلاق عمومی را در سراشیب سقوط قرار دهد. سوء استفاده از شهرت فقط توسط افراد مشهور صورت نمی‌گیرد بلکه گاهی با شهرت آنها صورت می‌گیرد و این هشداری است تا بفهمیم در جهان رسانه‌ای امروز، رعایت اخلاق رسانه‌ای ضرورت بیشتری دارد.
اعلام زمان و مکان بررسی مدارک آزمون استخدامی آموزگاری در فارس